Verwende kinderen zijn een probleem aan het worden. Natuurlijk zijn die verwende kinderen altijd de kinderen van een ander. Wie er iets over zegt kan de wind van voren krijgen, want veel ouders die geen grenzen stellen aan de opvoeding van hun kind schieten onmiddellijk in de verdediging bij kritiek. Een aanval op je kind is een aanval op jezelf. Jouw genen, jouw beslissingen, jouw onzekerheden verpakt in een tweede-kans. Daar gaan we niet aankomen, toch? … Op mijn netvlies heb ik nog altijd het beeld van een collega moeder uit groep 8 tijdens het verkeersexamen van onze kinderen. Haar zoontje werd na een aantal waarschuwingen door de examinator, een heuse oom agent, in de kraag gevat en uit de groep gezet omdat hij het examen voor anderen bleef verstoren. Zoon was onder de indruk van wat tegengas, maar moeders begon te hyperventileren en hysterisch te huilen. Was die man nu helemaal om aan haar zoon ‘haar projectje’ te komen! Ze gaf haar zoon een stevige knuffel en eiste dat haar zoon zijn examen kon afmaken. Na een time-out mocht de etter alsnog, als laatste, zijn rondje fietsen. Met zijn herwonnen macht gaf hij de agent nog net niet the finger.
Het ouderschap stelt ouders soms voor complexe opdrachten. Opdrachten waarmee ze, zeker bij het eerste kind, geen ervaring hebben. Veel onzekerheden en risico's in het leven worden afgedekt met een ziektekosten-, brand-, ongevallen- of rechtsbijstandverzekering en het consulteren van de buienradar. Op reis worden ongemakken gedekt met een pech-onderweg verzekering of een reis- en annuleringsverzekering. Waarom verzekeren ouders zich niet tegen de onzekerheden van de opvoeding, door zich meer te verdiepen in de ontwikkelingstaken van hun kind en hun eigen opvoedingstaken?
Je kunt een kind maar één keer opvoeden.'
Uit: Het verwende kind-syndroom
Uitgeverij Pica
